Wszystkiego najlepszego z okazji końca świata

Szanowni Czytelnicy!
Celem uczczenia tej niepowtarzalnej okazji, przedstawiamy porażający projekt artystyczny.
<WERBLE>

W rolach głównych:
Kaczka jako bezradna ludzkość,
Dynia jako sprawcze, karzące ramię sprawiedliwości,
Jeźdźcy Apokalipsy jako Jeźdźcy Apokalipsy.
Wyjątkowo, tylko dla nas!, wystąpi również Armageddon, który nieustannie nadchodzi.

Oklaski. Kurtyna w górę!



(...)
Niestraszna mi ekspektatywa końca świata, albowiem dzień w dzień mam tych końców  świata, krojonych na wzrost dwulatka, pod dostatkiem.
Sypanych z górką.
Na górce krzyż pański.
Giewont utrapienia.
Zarządzanie rozlicznymi apokalipsami jest zajęciem, dyplomatycznie rzecz ujmując, żmudnym i uporczywym.
Koniec świata, drodzy Aztekowie, oto porada gratis, inicjują zdarzenia błahe i pospolite.
Chleb asymetrycznie ułożony na talerzu w sprzeczności z  regułami geometrii wykreślnej, sekwencja ser-szynka-ser zamiast (uwaga!) ser-szynka-ser (!) na tym chlebie, odmowa podania czterdziestej piątej mandarynki do zeżarcia, dżdżownica, która przechodzi przez drogę z północy na południe, zamiast sunąć na zachód, mokre gacie (a przecież pytałam!), że gdy Igglowi Pigglowi urwie tekstylną nogę ta nie odrasta, lubteż, że matka nie będzie o pierwszej w nocy szukać zaginionego smoczka dla Edwarda  z domu madeinchina Plastyko, skoro nie robiła tego dla własnego dziecka, alboteż, że halokyty z gaci uśmiecha się krzywo.
Przytulam, ocieram eschatologiczne smarki, dziecina się wyrywa, ucieka, zatrzaskuje za sobą z hukiem drzwi do łazienki, by zwinąć się w kulkę pod umywalką i cierpieć tam sobie jak Werter w rozmiarze XXS.
(Po jakim to australopiteku to trzaskanie drzwiami? Nikt w tym domu nie trzaska).
Ciężko wzdycham, podążam śladem, siadam obok pod umywalką, wysiedziałam tam już dołek, trzymam za rękę, tarmoszę płową grzywkę, nie umiem wytłumaczyć niesprawiedliwości świata.
W komplecie z umywalką dwuletni Werter wygląda jak nikczemnego wzrostu Atlas – dźwiga na plecach nieboskłon smutku. Całą rozpacz świata i okolic.
(Jeszcze nie potrafi mi wywalić, że mnie nienawidzi i że wszystko – chleb, dżdżownica, urwana noga - to moja wina, ale bez obaw, mam przeczucie, że i do tego dojdziemy).
Nie umiem wytłumaczyć.
Dwuletnia percepcja nie ogarnia okoliczników czasu, że później, zaraz, że za chwilę, jutro, kiedyś, może.
My tu żyjemy in Tempus Praesens.
Do tego na krawędzi.
Świat kończy się na poczekaniu.
Nie jest łatwo być menadżerem tych nieustannych Armageddonów, mediatorem między światem a metrowym kurduplem.
- Zobacz, Werterze, pająk! Pająk tańczy!
Werter łypie spod płowej grzywki chmurnym okiem.
Wybucha śmiechem.
Tańczy z pająkiem.
Od ręki zapomina o doznanych krzywdach i psychicznych urazach.
Koniec świata chwilowo odwołany.
Zawracajcie do stajni, wy, Jeźdźcy Apokalipsy na kucykach "My Little Pony".
Prolongata-postponata.
Na pięć minut.