Instynkt a sprawa progenituralna

Dziś we wstępie jedno z moich ulubionych zdań. Uwaga!
Do naszego grona dołączyła Aleksandra Michalak, znana szerokiej publiczności jako Matka Sanepid, która właśnie tutaj postanowiła naświetlić czytelnikom, jak to się wszystko zaczęło.
Tym, co wiedzą - przypominamy, a tych, co nie wiedzą - informujemy: Ola wydała niedawno swoją pierwszą książkę. Zainteresowanych odsyłamy do dobrych księgarni oraz na strony Matras i Gildia.
A teraz... do czytania zapraszamy!

Moje dzieci pojawiły się na świecie, dlatego że zawiódł mnie instynkt. Samozachowawczy. Macierzyński mi się włączył nagle i bez uprzedzenia. Wstałam któregoś dnia rano i powiedziałam: „Chcę dziecko!”. I ani myśląc - zrobiłam. No dobra, nie sama. Z udziałem osób trzecich. Drugich. Konkretnie to z mężem. On to miał bardzo silny samozachowawczy! Wiedział, że jak mi się sprzeciwi, będzie piekło. I się zaczęło: dwie kreski, kolejne dwie kreski, kolejne dwie kreski, beta wysoka, beta jeszcze wyższa, zarodek na ekranie aparatury USG, poranne mdłości, senność, ciężkość, dwadzieścia sześć kilogramów na plusie, ból pleców, ból wątroby, żołądka, stóp. Poród też bolał – na szczęście był krótki. Niestosownie krótki do kolejnego etapu, czyli nieprzespanych nocy. Bo najpierw córka co trzy godziny jadła i robiła kupy. Potem po prostu budziła się, bo tak. I przychodziła do nas do łóżka. Teraz ma cztery lata i wciąż się budzi. O 22.00. O północy. O 5.30. Albo stoi nade mną w środku nocy i mówi: „mamo, zgubiłam majtki”. Niewyobrażalne jest dla mnie, jak można przez sen zgubić dół od piżamy. Trzeba być niezwykle zdolnym.

Córka była pierwszym dzieckiem w rodzinie od ponad ćwierćwiecza. Optymistyczna tendencja wracania pamięci wśród cioć powodowała, że gdy chodziłam z brzuchem, słyszałam: że to cudowne, że teraz moje życie nabierze rumieńców, że będę całować małe stópki, karmić pyzatą buzię i zakładać maleństwu różowe ubranka. I że pierwsze trzy miesiące są najtrudniejsze, bo człowiek jest zmęczony, a potem to już z górki.

Czekam na to „z górki” od lat czterech. I nie chodzi wcale o to, że gdy pierwsza córka miała dwa lata, urodziła się druga, ale że ona - czteroletnia pannica – wciąż nie odpuszcza. Jak przestała robić w pieluchy, to urosły jej „zęby dyskusyjne”. Na wszystko ma gotową odpowiedź, ciągle pyskuje, nie zgadza się z moim zdaniem, chce nosić sukienki na każdą okazję i wciąż w nocy nie śpi. I gubi majtki. No czemu mnie nikt nie ostrzegł? Przez złośliwość jakąś? „Ja przeżyłam ten horror, ty też musisz”? Ludzie, a gdzie solidarność macic, jajników i bóg wie czego jeszcze? Stópki małe mają już rozmiar dwadzieścia osiem, na widok różowych ubranek po czterech latach rzygam na metr, a pyzata buzia wtłacza w siebie tyle pokarmu, że pensji nie starcza. Czterdzieści osiem miesięcy minęło, w tym czasie zdołałam kredyt spłacić, a ta wciąż wymaga mojej uwagi. Owszem, w nocy także.

Zawiódł matkę instynkt samozachowawczy, oj bardzo. Ale teraz to niech się goni. Teraz matka mieć go nie może, bo ma dzieci, za którymi, mimo nieprzespanych od czterech lat nocy, rzuci się nawet w ogień.